Hefndin er sæt

Áhugaverð grein eftir Jared Diamond í The New Yorker.

In 1992, when Daniel Wemp was about twenty-two years old, his beloved paternal uncle Soll was killed in a battle against the neighboring Ombal clan. In the New Guinea Highlands, where Daniel and his Handa clan live, uncles and aunts play a big role in raising children, so an uncle’s death represents a much heavier blow than it might to most Americans. Daniel often did not even distinguish between his biological father and other male clansmen of his father’s generation. And Soll had been very good to Daniel, who recalled him as a tall and handsome man, destined to become a leader. Soll’s death demanded vengeance.

Daniel told me that responsibility for arranging revenge usually falls on the victim’s firstborn son or, failing that, on one of his brothers. “Soll did have a son, but he was only six years old at the time of his father’s death, much too young to organize the revenge,” Daniel said. “On the other hand, my father was felt to be too old and weak by then; the avenger should be a strong young man in his prime. So I was the one who became expected to avenge Soll.” As it turned out, it took three years, twenty-nine more killings, and the sacrifice of three hundred pigs before Daniel succeeded in discharging this responsibility.

Vengeance Is Ours

Via 3quarksdaily

Stórfelld bókhaldstrix sem komast ekki í fréttir

Ég mæli með því að þið hlýðið á meðfylgjandi upptöku (~1m:30s) úr þættinum Vikulokin, þar sem Kristinn H. Gunnarsson og Gísli Marteinn Baldursson tjáðu sig meðal annars um stöðu mála í íslensku efnahagslífi, ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin eyrum þegar ég heyrði þetta og geri vart enn.

Upptakan (~160K)

Kristinn H.:

En annað vil ég nefna sem mér finnst kannski ekki alveg eins gott, sem ríkisstjórnin er að gera á þessum tíma. Hún er að afskrifa skatta sem menn áttu að borga vegna söluhagnaðar, hagnaðar af sölu hlutabréfa á undanförnum mörgum árum.

Þáttarstjórnandi:

Já.

Kristinn H.:

Það hefur, uppsafnaður 620 miljarða króna söluhagnaður, sem á að skila um 100 miljörðum króna í ríkissjóð, og ef að ekki hefði verið heimilt að fresta söluhagnaðinum á hverjum tíma þá væru þessir peningar í ríkiskassanum.

Þáttarstjórnandi:

Frumvarp fjármálaráðherra í vikunni?

Kristinn H.:

100 miljarðar króna. Nú er verið að leggja til, og það fer í gegnum þingið greinilega, að afskrifa þessar skuldir. Þær munu koma fram meðal annars í fjármálafyrirtækjum í því að þær hækka eigið fé fyrirtækjanna, vegna þess að skattarnir eru útreiknaðir og þeir eru færðir sem skuld fyrirtækisins við ríkissjóð, svo þegar frumvarpið er orðið að lögum þá breytist þessi skuld í eign, og hækkar eigið fé þessara fyrirtækja um miljarða króna, og allir þeir sem hafa verið að kaupa eða selja kvóta í kvótakerfinu okkar fallega, og skemmtilega, eigum við að segja það, á undanförnum árum og grætt stóra peninga að þeir sleppa við að borga skattana af því.

Þáttarstjórnandi:

Svona stórfelld bókhaldstrix ná ekki upp í fréttir.

Gísli Marteinn:

Nei þetta er náttúrulega, hérna, þarna erum við Kristinn auðvitað ósammála, því ég, hérna, er ánægður vegna hverrar krónu sem verður eftir í vösum einstaklinganna fremur heldur en hjá ríkinu, af því að, af því að fólkið fer nú betur með þetta heldur en ríkið.

Maður á ekki orð yfir þessu rugli. Ríkið að gefa bröskurum og fjármálafyrirtækjum 100 miljarða? Bara sí svona.

Svo sem ekkert skrítið að svona fullkomin dæmi um "corporate welfare" skuli ekki koma fram í fréttum, enda hrein og bein svívirða.